piątek, 24 kwietnia 2015
POST INFORMACYJNY!!!
Kochani, na razie musiałam przestać z pisaniem :(... Za tydzień będziecie mogli się spodziewać działu 5. Wiem, wiem zaraz po każdym dziale miałam wstawiać "POST INFORMACYJNY", ale niestety nie miałam wtedy czasu D:. Naprawdę was przepraszam! Wyświetlenia rosną z dnia na dzień i nie wiecie, jaka jestem z tym szczęśliwa! Za tydzień będzie pościak! ;*
wtorek, 7 kwietnia 2015
Dział czwarty - Pierwszy dzień, bliżej areny
Nagle ogarnia mnie to uczucie... Czuję się tak samo jak wczoraj na dożynkach. Wpadam w panikę demoluję wszytko, poduszką rzucam w wazę. Ceramika rozbija się na tysiąc kawałków. A aksamitna poszewka, zostają po niej tylko strzępy materiału. Leżę na łóżku, myślę że to już koniec, gdy znów opętuje mnie fala złości. Nie chcę niczego popsuć, więc podskakuję. Mam nadzieję wyładować tę złość - to wszystko, co we mnie siedzi i nie może wyjść. Po pięciu minutach zostaję w bez ruchu, widzę jak przez mgłę wszystko słyszę o wiele lepiej. Słyszę kroki i dochodzi do mnie że to obsługa, z osłupienia wyrywa mnie opiekunka dystryktu tym swoim krzykiem. Siadam. Mój przedział wygląda jak siedem nieszczęść... Aksamit nie jest idealnie gładki, porozrywałam go paznokciami poduszka leży podarta. Waza Grecka rozbita. Piękny zapach, tylko to zostało. Wkracza ekipa sprzątająca w mgnieniu oka jest tak samo jak było... Aksamit, poduszka wszystko zostało zmienione. Niby niepozorna, sama nie wiem jak to zrobiłam. Coś we mnie pękło, już wtedy w Pałacu Sprawiedliwości. Nagle rozlega się wrzask. Wiem że Venomy, ale ciągle nie mogę dojść do siebie. Idę do łazienki. Biorę krótki prysznic, a wszystko pozostawiam w bałaganie. Z szafy zabieram skórzane spodnie i białą bluzkę. Siadam na łóżko i się ociągam. W końcu i tak kończę, rozciągam się chcąc wszystko spowolnić. Biorę czarne glany i idę. Chcę tak wyglądać jakbym była niczym niewzruszona, ale czuję że moje zachowanie wszystko zdradza.
- Witamy, panno spóźnialska - słyszę głos mentorki.
- Ja również, witam - odpowiadam głucho.
Siadam przy stole, biorę dwie bułki, gorącą czekoladę i to mi wystarcza. Takie coś nasyci mnie do obiadu, choć nie wiem czy na obiedzie nie będę czuła się syta. Sączę gorącą czekoladę, która raz po raz parzy mi język. Nic sobie z tego nie robię i piję dalej. W końcu mój język jest odrętwiały.
Docieramy do siedziby moich nieszczęść do Kapitolu stolicy Panem. Tutaj wszystko jest inne, ludzie ubrani są w różne tkaniny. Psy mają pofarbowane futra, co dla mnie jest okropnym widokiem. Ludzie zatrzymują się widzą pociąg. Widzę że śmieją się i cieszą, nadchodzi kochany dzień w których zacznie się rzeź, istny wylew krwi. Tyle razy oglądałam Igrzyska w swoim popsutym telewizorze, ale nigdy nie przypuszczałam że się tam znajdę. Nie wiem jaką przydzielą nam arenę, miejmy nadzieję że pełną drzew. I wody, czegokolwiek, byle przetrwać. Pustynia, byłaby okropna za dnia upał w nocy zaś nieludzki chłód, znikąd drewna i ciepła. Wszyscy umierali z zimna...
Nagle z zamyślenia wyrywa mnie szturchnięcie John'a. Nie protestuję i osuwam się na fotel. Wyłączam się, nic nie mówię a pół godziny mija jak pstryknięcie palcami. Zatrzymujemy się obok ośrodka szkoleniowego. Jest to wysoka budowla i założę się że pod ziemią, kryją się piętra. Nie jestem pewna... Wychodzimy z pociągu, mieszkamy na piątym piętrze. Ponoć dwunastka ma najlepiej, nie mogę sobie tego wyobrazić. Chciałabym zamknąć oczy i gdy wejdziemy krzyknąć "ale super!". Niestety, w moim towarzystwie jest panna mentorówna i opiekunka.. Nasza mentoreczka, ponoć za kasę zdradza słabe punkty, pogłoski... Niestety, ale na wszelki wypadek muszę grać.
Wchodzimy na nasze piętro. Jest pięknie, ledwo co powstrzymuję się od okrzyku i głębokiego wdechu. Krótko mówiąc jest pięknie, lepiej niż w pociągu. Ogólnie wszystko jest to samo, materiały żyrandole są z kryształu. Po prostu wszystko jest lepiej urządzone. Mamy osobne sypialnie, a mieszkanie które dla mieszkańców Kapitolu jest małe dla mnie jest ogromne... Jednak mamy tylko chwilę, zaraz mamy zacząć się przygotowywać, do oficjalnej parady trybutów.
Windą jedziemy na sam dół i czeka tam na mnie stylistka Tris, przed tym muszą mnie wymyć. Ostatnio miałam styczność z wodą dziś rano więc nie powinnam być tak strasznie brudna, a jednak... Czujne oko mojej ekipy opłukuje ze mnie tonę brudu, depilują mi nogi i ręce. Z moich brwi, zostaje tylko połowa. Zbliżam się wyglądem do nich tych dziwolągów. W końcu staję w szlafroku obok mojej stylistki. Niczym się nie różni od innych ma twarz widocznie zdeformowaną przez liczne zabiegi upiększające. Ogląda mnie niczym sęp, po czym odchodzi i w końcu się odzywa.
- Ile masz lat? - spogląda na mnie.
- Ja piętnaście - odpowiadam zdecydowanym tonem
- Akurat do mojej kolekcji - burczy pod nosem.
Odchodzimy na obiad, tylko ja i moja stylistka. Nie mam zamiaru wszczynać rozmowy, dla mnie jest tylko tą podwładną Kapitolu, która ciągle służy się swoimi nudnymi strojami. Krótko mówiąc są okropne. Jedynym plusem jest to że nie są ciągle takie same, a przy tym się świecą, przez co rzucają się w oczy. Według mnie dwunastka ma najgorzej. Są przedstawiani w strojach górniczych. Obiad się kończy a ja wypiłam więcej niż zjadłam. Udajemy się do większego pomieszczenia, a w pokrowcu widnieje już mój strój. Jest przedziwaczny, wyglądam jak elektrownia i błyszczę na wszystkie strony. W głębi duszy kładę się ze śmiechu, ale nie wiem jak potraktowałaby to moja stylistka, która bacznie wszystko obserwuje.
- Idealnie!!! - wykrzykuje.
Nie wiem czy idealnie, ale John musi być ubrany w to samo. Nie ukrywam podnosi mnie to na duchu. Stylistka zaprowadza mnie piętro wyżej, gdzie czeka John. Stoi przy nim stylista Christof. Dają nam ostatnie wskazówki że mamy wejść na rydwan, a konie ruszą same. Kiedy oddalają się na bezpieczną odległość wybuchamy z John'em śmiechem. Wyglądamy jak idioci, kompletni idioci. W końcu ruszamy.
Macham nerwowo ręką z nadzieją że zobaczą mnie sponsorzy, słyszę bicie swojego serca. Które na moment przestaje bić. Boję się, wszystko widzę w zwolnionym tempie. Ludzie którzy cieszą się z naszej porażki, dla których nasza śmierć jest widowiskiem. Patrzę na nich z obrzydzeniem, teraz jednak nie widać tego po mnie, wyglądam jak przestraszona trybutka. Pomimo to nikt nie zwraca na mnie uwagi, tylko macham i macham. Patrzę w tył. Dwunastka jest bez wątpienia najlepiej wystylizowanym dystryktem. Mają peleryny, które płoną. Dziewczyna wygląda bajecznie, chłopak prezentuje się silnie, w pewnej chwili łapią się za ręce. Sama przestaję oddychać, lecz nagle przypominam sobie że siedzę na rydwanie i znów macham. Stajemy obok balkonu na którym czeka prezydent Snow. Jest niski ma siwe włosy i szare oczy bez wyrazu. Jego usta nie są naturalne wyglądają jak nadmuchane. Jest elegancki to trzeba przyznać ma garnitur czarne spodnie i lakierki. Całość zdobi biała róża.
- Witam, tegorocznych trybutów na 74 Igrzyskach! - wykrzykuje, a kapitolińscy mieszczanie biją brawo. - Igrzyska zostały stworzone z myślą o buncie który wybuchł siedemdziesiąt cztery lata temu - mówi i odchodzi. Jego przemówienia zawsze takie są. Krótkie i na temat. Znów ogarnia mnie złość, tak surową cenę płacimy za bunt w którym nawet nie uczestniczyliśmy?!
Biorę głęboki wdech i wydech. Wydmuchuję z siebie całą złość. Schodzimy z rydwanów i wchodzimy prosto do wind. Kiedy jesteśmy już na piętrze idę do swojego pokoju, nie chcę jeść... Tutaj jest jeszcze lepiej niż w pociągu. W sumie, wszystko jest tak samo, wyróżniają się tylko zielone kanapy, obłożone skórą. Wchodzę do pokoju. Wygląda identycznie jak w pociągu, nie mam siły się umyć, więc rzucam się na łóżko i wszystko zdejmuję.. Tym razem kładę się w zwykłej bieliźnie. Boję się usnąć, bo jutro będę bliżej - śmierci...
- Witamy, panno spóźnialska - słyszę głos mentorki.
- Ja również, witam - odpowiadam głucho.
Siadam przy stole, biorę dwie bułki, gorącą czekoladę i to mi wystarcza. Takie coś nasyci mnie do obiadu, choć nie wiem czy na obiedzie nie będę czuła się syta. Sączę gorącą czekoladę, która raz po raz parzy mi język. Nic sobie z tego nie robię i piję dalej. W końcu mój język jest odrętwiały.
Docieramy do siedziby moich nieszczęść do Kapitolu stolicy Panem. Tutaj wszystko jest inne, ludzie ubrani są w różne tkaniny. Psy mają pofarbowane futra, co dla mnie jest okropnym widokiem. Ludzie zatrzymują się widzą pociąg. Widzę że śmieją się i cieszą, nadchodzi kochany dzień w których zacznie się rzeź, istny wylew krwi. Tyle razy oglądałam Igrzyska w swoim popsutym telewizorze, ale nigdy nie przypuszczałam że się tam znajdę. Nie wiem jaką przydzielą nam arenę, miejmy nadzieję że pełną drzew. I wody, czegokolwiek, byle przetrwać. Pustynia, byłaby okropna za dnia upał w nocy zaś nieludzki chłód, znikąd drewna i ciepła. Wszyscy umierali z zimna...
Nagle z zamyślenia wyrywa mnie szturchnięcie John'a. Nie protestuję i osuwam się na fotel. Wyłączam się, nic nie mówię a pół godziny mija jak pstryknięcie palcami. Zatrzymujemy się obok ośrodka szkoleniowego. Jest to wysoka budowla i założę się że pod ziemią, kryją się piętra. Nie jestem pewna... Wychodzimy z pociągu, mieszkamy na piątym piętrze. Ponoć dwunastka ma najlepiej, nie mogę sobie tego wyobrazić. Chciałabym zamknąć oczy i gdy wejdziemy krzyknąć "ale super!". Niestety, w moim towarzystwie jest panna mentorówna i opiekunka.. Nasza mentoreczka, ponoć za kasę zdradza słabe punkty, pogłoski... Niestety, ale na wszelki wypadek muszę grać.
Wchodzimy na nasze piętro. Jest pięknie, ledwo co powstrzymuję się od okrzyku i głębokiego wdechu. Krótko mówiąc jest pięknie, lepiej niż w pociągu. Ogólnie wszystko jest to samo, materiały żyrandole są z kryształu. Po prostu wszystko jest lepiej urządzone. Mamy osobne sypialnie, a mieszkanie które dla mieszkańców Kapitolu jest małe dla mnie jest ogromne... Jednak mamy tylko chwilę, zaraz mamy zacząć się przygotowywać, do oficjalnej parady trybutów.
Windą jedziemy na sam dół i czeka tam na mnie stylistka Tris, przed tym muszą mnie wymyć. Ostatnio miałam styczność z wodą dziś rano więc nie powinnam być tak strasznie brudna, a jednak... Czujne oko mojej ekipy opłukuje ze mnie tonę brudu, depilują mi nogi i ręce. Z moich brwi, zostaje tylko połowa. Zbliżam się wyglądem do nich tych dziwolągów. W końcu staję w szlafroku obok mojej stylistki. Niczym się nie różni od innych ma twarz widocznie zdeformowaną przez liczne zabiegi upiększające. Ogląda mnie niczym sęp, po czym odchodzi i w końcu się odzywa.
- Ile masz lat? - spogląda na mnie.
- Ja piętnaście - odpowiadam zdecydowanym tonem
- Akurat do mojej kolekcji - burczy pod nosem.
Odchodzimy na obiad, tylko ja i moja stylistka. Nie mam zamiaru wszczynać rozmowy, dla mnie jest tylko tą podwładną Kapitolu, która ciągle służy się swoimi nudnymi strojami. Krótko mówiąc są okropne. Jedynym plusem jest to że nie są ciągle takie same, a przy tym się świecą, przez co rzucają się w oczy. Według mnie dwunastka ma najgorzej. Są przedstawiani w strojach górniczych. Obiad się kończy a ja wypiłam więcej niż zjadłam. Udajemy się do większego pomieszczenia, a w pokrowcu widnieje już mój strój. Jest przedziwaczny, wyglądam jak elektrownia i błyszczę na wszystkie strony. W głębi duszy kładę się ze śmiechu, ale nie wiem jak potraktowałaby to moja stylistka, która bacznie wszystko obserwuje.
- Idealnie!!! - wykrzykuje.
Nie wiem czy idealnie, ale John musi być ubrany w to samo. Nie ukrywam podnosi mnie to na duchu. Stylistka zaprowadza mnie piętro wyżej, gdzie czeka John. Stoi przy nim stylista Christof. Dają nam ostatnie wskazówki że mamy wejść na rydwan, a konie ruszą same. Kiedy oddalają się na bezpieczną odległość wybuchamy z John'em śmiechem. Wyglądamy jak idioci, kompletni idioci. W końcu ruszamy.
Macham nerwowo ręką z nadzieją że zobaczą mnie sponsorzy, słyszę bicie swojego serca. Które na moment przestaje bić. Boję się, wszystko widzę w zwolnionym tempie. Ludzie którzy cieszą się z naszej porażki, dla których nasza śmierć jest widowiskiem. Patrzę na nich z obrzydzeniem, teraz jednak nie widać tego po mnie, wyglądam jak przestraszona trybutka. Pomimo to nikt nie zwraca na mnie uwagi, tylko macham i macham. Patrzę w tył. Dwunastka jest bez wątpienia najlepiej wystylizowanym dystryktem. Mają peleryny, które płoną. Dziewczyna wygląda bajecznie, chłopak prezentuje się silnie, w pewnej chwili łapią się za ręce. Sama przestaję oddychać, lecz nagle przypominam sobie że siedzę na rydwanie i znów macham. Stajemy obok balkonu na którym czeka prezydent Snow. Jest niski ma siwe włosy i szare oczy bez wyrazu. Jego usta nie są naturalne wyglądają jak nadmuchane. Jest elegancki to trzeba przyznać ma garnitur czarne spodnie i lakierki. Całość zdobi biała róża.
- Witam, tegorocznych trybutów na 74 Igrzyskach! - wykrzykuje, a kapitolińscy mieszczanie biją brawo. - Igrzyska zostały stworzone z myślą o buncie który wybuchł siedemdziesiąt cztery lata temu - mówi i odchodzi. Jego przemówienia zawsze takie są. Krótkie i na temat. Znów ogarnia mnie złość, tak surową cenę płacimy za bunt w którym nawet nie uczestniczyliśmy?!
Biorę głęboki wdech i wydech. Wydmuchuję z siebie całą złość. Schodzimy z rydwanów i wchodzimy prosto do wind. Kiedy jesteśmy już na piętrze idę do swojego pokoju, nie chcę jeść... Tutaj jest jeszcze lepiej niż w pociągu. W sumie, wszystko jest tak samo, wyróżniają się tylko zielone kanapy, obłożone skórą. Wchodzę do pokoju. Wygląda identycznie jak w pociągu, nie mam siły się umyć, więc rzucam się na łóżko i wszystko zdejmuję.. Tym razem kładę się w zwykłej bieliźnie. Boję się usnąć, bo jutro będę bliżej - śmierci...
piątek, 3 kwietnia 2015
POST INFORMACYJNY!!!
Następnego postu, będziecie mogli się spodziewać w środę :).
Mam nadzieję że dział trzeci zajmie was na wystarczająco długo, bym mogła napisać coś lepszego. Wyświetlenia rosną, ale komentarzy brak, muszę wiedzieć co poprawić :).
Proszę mi uwierzyć, że wprowadziłam tyle poprawek do pierwszego i drugiego posta że się w skali nie mieści :D. Wszystko dla Was moich czytelników!!!
czwartek, 2 kwietnia 2015
Dział trzeci - Kapitol
Nagle tracę równowagę chwieję się tak jakbym stała na jednej nodze. Boję się. Mam ochotę krzyczeć, ale nie mogę. Przypomina mi się ten dzień.
Była trzecia, mama wyszła po coś do jedzenia, ale nie wróciła. Wtedy jeszcze po piątce, grasował świr, tak to on ją zabił z zimną krwią poderżnął jej gardło. Czuję się podobnie jak nam o tym powiedzieli, jestem cała zesztywniała mam ochotę płakać. Nie mogę tego pokazać jestem trybutem i nie pozwolę się zhańbić mam swój honor. Jeśli zacznę płakać zawodowcy, wezmą mnie za mazgaja. Muszę stanąć do walki, choćbym miała zginąć.
W końcu nadchodzi ta chwila, podajemy sobie ręce ja i John. Strażnicy pokoju zaprowadzają nas do Pałacu Sprawiedliwości, ojca nie ma pewnie przyjdzie mi słuchać tych rzeczy o mnie, ale cóż...
Wchodzę do pokoju, nigdy nie byłam w takim. Fotele obite są aksamitem, wiem co to bo mama miała kołnierzyk z tego materiału. Nie uspokajam, się myśli o matce mnie dobijają czuję się jeszcze gorzej, odsuwam się od tego i stoję na środku jestem całkiem sama... Nagle drzwi do mojego pokoju się otwierają, mam ochotę krzyczeć Rue, Shakira! Ale ku mojemu zaskoczeniu w drzwiach stoi Harry. Och, on jest wspaniały!
- Cześć, Finch - mówi.
- Cześć Harry! - wykrzykuję i instynktownie rzucam mu się na szyję
- Wiesz zapomniałem ci powiedzieć, ale się w tobie podkochuję - mówi i całuje mnie.
- Wyjdź! - krzyczę, nie jestem przyzwyczajona do pocałunków.
- Ale, ale ja cię... - nie zdążył skończyć, bo Strażnicy pokoju się go pozbyli.
Jestem zdruzgotana też go kocham, ale do czegoś takiego nie jestem przyzwyczajona. Chcę usiąść, ale nie mogę gdyby nie ten aksamit. Jednak przełamuję strach i siadam. Z jednej strony chcę krzyczeć że to wspaniałe, a z drugiej przypomina mi się mama i jej słowa:
"Nie płacz Finch, cokolwiek zrobisz zawsze będę obok, kocham cię!" To ona była moją matką i to ją chciałabym widzieć, nagle do pokoju wchodzi macocha z Rue, a gdzie Shakira?
- Gdzie Shakira?! - drę się.
- Nie martw się o nią, jest bezpieczna - mówi macocha ze skruchą w głosie
- Nie obchodzi mnie to! Nie wierzę ci rozumiesz? Jesteś nieuczciwa, jesteś okropna! - krzyczę i wpadam w szał, czuję że wszystko we mnie pękło.
- Uspokój się Finch! - odkrzykuje.
- Mam ciebie dość! Jeśli spadnie im włos z głowy, to... - nie kończę, bo strażnicy wyciągają Rue i macochę, w ostatniej chwili za drzwiami widzę Harrego i krzyczę:
"Zajmij się nimi, proszę!". Nie wiem czy to usłyszał, siadam na aksamitnej kanapie w końcu się wyciszam... Za dwie godziny wejdę do pociągu w którym znajdzie się Venoma i mentorka. Na reszcie jestem sama, bez świadków, bez kamer.
Podciągam nogi do brzucha, a ręce opieram na kolanach zaczynam płakać. Ja piętnastoletnia Finch Crossley wylosowana w siedemdziesiątych czwartych Igrzyskach Głodowych z czterdziestoma siedmioma karteczkami w puli, zdawałam sobie sprawę że mogę zostać wylosowana, ale nie przypuszczałam że to będzie tak bolało... Mała Rue, moja Shakira która mnie nienawidzi. Ale kocham je nad życie, ojciec pracuje jesteśmy biedni, jeśli udałoby mi się wygrać... Och, miałabym dom w Wiosce Zwycięzców, macochy mogłabym się wreszcie pozbyć, a Shakira? Nareszcie odezwie się do mnie z uczuciem. Patrzę na wszystko na luksus, za to kapitolińskie dzieciaki powiedziałyby że ten pokój to coś strasznego. Zauważam futrzany dywan, kładę się na ziemi otulona futrem. Rozplatam włosy które wcześniej zaplotłam w warkocz. Po policzkach spływają mi strumienie łez i choć tego nie chcę zasypiam... Budzę się po dwóch godzinach, właściwie ktoś budzi mnie. Uśmiecham się, nie ze szczęścia tylko muszę tłumić śmiech. Co on sobie pomyślał? Roztrzepana dziewczyna, leżąca na dywanie. Na prawdę zrobiłam oszołamiające wrażenie. Ręką przeczesuję włosy, by wyglądać choć trochę jak człowiek. Zupełnie zapomniałam że przed stacją kolejową, będą czekać na nas kamerzyści - Matko! wykrzykuję. Fryzurę poprawiam sobie tak jak mogę. Nadal wyglądam jak z buszu.
Wchodzę do pociągu, moim oczom ukazuje się luksus, nawet w Pałacu Sprawiedliwości nie było tak pięknie. Podłogę ścielą miękkie dywany, żyrandole są z kryształu. Kanapy obite są białym i czerwonym aksamitem. Jednym słowem jest jak w bajce. Tu tak pięknie, w piątce okropnie. Teraz rozumiem czemu kapitolińskie dzieci mówią że w dystryktach jest okropnie. Dla nich Pałac Sprawiedliwości to miejsce w którym ledwo, ledwo można by mieszkać. Dla nas to coś pięknego luksus nad luksusy nawet burmistrz nie mieszka tak pięknie. John popycha mnie do przodu, musiałam się zamyślić. Nie znam go dobrze, czasem rozmawiamy w szkole, ale to rzadko.
Jest to wysoki szatyn, ma szesnaście lat. Pracuje w elektrowni, musi... Ma brąz włosy, jego oczy są zielone, jest umięśniony i silny. Jego ojciec zginął w katastrofie, było to dawno. Dystrykt piąty był ogromny, nadal jest. Na granicy stała elektrownia, niegdyś tętniąca życiem, a dziś? Wybuchła z natężenia pracy, było tam 800 robotników wystarczyło że jeden się pomylił... Ziemia jest napromieniowana, dlatego całość jest okryta pancernym szkłem. Siadam na jednym fotelu, a chłopak obok mnie. Czekamy na mentorkę.
- Co tam u ciebie, lisku? - pyta się, a na jego twarzy pojawia się cień uśmiechu.
- Jadę na śmierć - odpowiadam i oboje wybuchamy śmiechem.
- Czyż nie powinniśmy, czuć strachu? - patrzy na mnie spode łba.
- Owszem, powinniśmy... - nie kończę, bo do pokoju wchodzi mentorka i oboje zamieramy w bez ruchu.
Mentorka siada naprzeciwko. Znana jest ze szczerości do bólu, także boję się co powie.
- Mów co masz mówić - odzywa się John.
- Mogę? A więc zaczynam - mówi z zaskoczeniem - Nie macie szans na wygraną, a jeżeli macie to naprawdę nikłe, jest naprawdę wielu zawodowców.
- Jak mamy przetrwać?! - Wtrącam się, mam dość wysłuchiwania jaką jestem niezdarna. Prawie codziennie słyszę to od matki.
- Finch, na pierwszy rzut oka jesteś łagodna wykorzystaj to - uśmiecha się do mnie, a ja trwam bez odpowiedzi.
- A ty John? Zbierz jak najwięcej punktów, może zawodowcy będą cię chcieli? Wtedy mógłbyś ich zabić nocą tak że nikt by się nie zorientował - dodaje, a ja się oburzyłam.
- Co pani robi? Nastawia nas pani przeciwko sobie? - dopytuje się.
- I tak jedno z was musi umrzeć - śmieje się. - To tyle na dziś - odchodzi z przedziału.
Podchodzi do nas Venoma. Jest dobra, nie wiem co Kapitol jej zrobił ale nas rozumie.
- Wierzę w was - mówi szeptem. - Tam jest twój pokój John, a na przeciwko twój - mówi i spogląda na mnie. - A zapomniałabym! - krzyczy - zaraz kolacja, ubierzcie się stosownie!
- Dobrze! - odpowiadam. W pokoju panuje przyjemny zapach. Łóżko jak większość mebli, obite jest aksamitem. Otwieram szafę, znajduje się w niej pełno ubrań. Wybieram jedną skromną sukienkę z aksamitnym kołnierzykiem. Moje buty nie są na obcasie. W łazience, leży szczotka. Przeczesuję rude włosy i plotę w warkocz. Muszę przyznać, że wyglądam nawet ładnie. W miętowej sukience i czarnych butach. Rude włosy i ogólnie wygląd lisa do tego pasują. Przez chwilę siedzę na łóżku, nie wiem jak przeżyję nie wiem czy wygram. Ale wiem że dla sióstr zrobię wszystko, absolutnie. Wyobrażam sobie co czuje Rue, zawsze stawiałam się w jej obronie. Shakira jest najbardziej lubiana przez Macochę, Rue i ja jesteśmy czarnymi owcami w oczach matki. W oczach, kręci mi się zła. Tak, to ja dziś i wczoraj bałam się dożynek. Jestem trybutką z piątki. Wychodzę z pokoju.
Na stole w przedziale restauracyjnym jest wiele potraw. Biorę kubek czekolady i bułkę z serem. Nie jestem przyzwyczajona do tak sporej ilości jedzenia, więc kończę i odchodzę od stołu.
Mój pokój ponownie wprawia mnie w chwilowe osłupienie. Wchodzę do łazienki. Zrzucam z siebie wszystko i wchodzę pod prysznic. Od razu się rozluźniam. Wychodzę. Ubieram nocną bieliznę i wchodzę pod kołdrę. Ciepło otula mnie ze wszystkich stron, przeciekający dach i dziurawy skrawek kołdry - zniknęły. Zasypiam...
Budzę się o czwartej. Patrzę, przez okno. Widzę Kapitol. Z jednej strony się cieszę, a z drugiej... Jestem coraz, bliżej areny...
Była trzecia, mama wyszła po coś do jedzenia, ale nie wróciła. Wtedy jeszcze po piątce, grasował świr, tak to on ją zabił z zimną krwią poderżnął jej gardło. Czuję się podobnie jak nam o tym powiedzieli, jestem cała zesztywniała mam ochotę płakać. Nie mogę tego pokazać jestem trybutem i nie pozwolę się zhańbić mam swój honor. Jeśli zacznę płakać zawodowcy, wezmą mnie za mazgaja. Muszę stanąć do walki, choćbym miała zginąć.
W końcu nadchodzi ta chwila, podajemy sobie ręce ja i John. Strażnicy pokoju zaprowadzają nas do Pałacu Sprawiedliwości, ojca nie ma pewnie przyjdzie mi słuchać tych rzeczy o mnie, ale cóż...
Wchodzę do pokoju, nigdy nie byłam w takim. Fotele obite są aksamitem, wiem co to bo mama miała kołnierzyk z tego materiału. Nie uspokajam, się myśli o matce mnie dobijają czuję się jeszcze gorzej, odsuwam się od tego i stoję na środku jestem całkiem sama... Nagle drzwi do mojego pokoju się otwierają, mam ochotę krzyczeć Rue, Shakira! Ale ku mojemu zaskoczeniu w drzwiach stoi Harry. Och, on jest wspaniały!
- Cześć, Finch - mówi.
- Cześć Harry! - wykrzykuję i instynktownie rzucam mu się na szyję
- Wiesz zapomniałem ci powiedzieć, ale się w tobie podkochuję - mówi i całuje mnie.
- Wyjdź! - krzyczę, nie jestem przyzwyczajona do pocałunków.
- Ale, ale ja cię... - nie zdążył skończyć, bo Strażnicy pokoju się go pozbyli.
Jestem zdruzgotana też go kocham, ale do czegoś takiego nie jestem przyzwyczajona. Chcę usiąść, ale nie mogę gdyby nie ten aksamit. Jednak przełamuję strach i siadam. Z jednej strony chcę krzyczeć że to wspaniałe, a z drugiej przypomina mi się mama i jej słowa:
"Nie płacz Finch, cokolwiek zrobisz zawsze będę obok, kocham cię!" To ona była moją matką i to ją chciałabym widzieć, nagle do pokoju wchodzi macocha z Rue, a gdzie Shakira?
- Gdzie Shakira?! - drę się.
- Nie martw się o nią, jest bezpieczna - mówi macocha ze skruchą w głosie
- Nie obchodzi mnie to! Nie wierzę ci rozumiesz? Jesteś nieuczciwa, jesteś okropna! - krzyczę i wpadam w szał, czuję że wszystko we mnie pękło.
- Uspokój się Finch! - odkrzykuje.
- Mam ciebie dość! Jeśli spadnie im włos z głowy, to... - nie kończę, bo strażnicy wyciągają Rue i macochę, w ostatniej chwili za drzwiami widzę Harrego i krzyczę:
"Zajmij się nimi, proszę!". Nie wiem czy to usłyszał, siadam na aksamitnej kanapie w końcu się wyciszam... Za dwie godziny wejdę do pociągu w którym znajdzie się Venoma i mentorka. Na reszcie jestem sama, bez świadków, bez kamer.
Podciągam nogi do brzucha, a ręce opieram na kolanach zaczynam płakać. Ja piętnastoletnia Finch Crossley wylosowana w siedemdziesiątych czwartych Igrzyskach Głodowych z czterdziestoma siedmioma karteczkami w puli, zdawałam sobie sprawę że mogę zostać wylosowana, ale nie przypuszczałam że to będzie tak bolało... Mała Rue, moja Shakira która mnie nienawidzi. Ale kocham je nad życie, ojciec pracuje jesteśmy biedni, jeśli udałoby mi się wygrać... Och, miałabym dom w Wiosce Zwycięzców, macochy mogłabym się wreszcie pozbyć, a Shakira? Nareszcie odezwie się do mnie z uczuciem. Patrzę na wszystko na luksus, za to kapitolińskie dzieciaki powiedziałyby że ten pokój to coś strasznego. Zauważam futrzany dywan, kładę się na ziemi otulona futrem. Rozplatam włosy które wcześniej zaplotłam w warkocz. Po policzkach spływają mi strumienie łez i choć tego nie chcę zasypiam... Budzę się po dwóch godzinach, właściwie ktoś budzi mnie. Uśmiecham się, nie ze szczęścia tylko muszę tłumić śmiech. Co on sobie pomyślał? Roztrzepana dziewczyna, leżąca na dywanie. Na prawdę zrobiłam oszołamiające wrażenie. Ręką przeczesuję włosy, by wyglądać choć trochę jak człowiek. Zupełnie zapomniałam że przed stacją kolejową, będą czekać na nas kamerzyści - Matko! wykrzykuję. Fryzurę poprawiam sobie tak jak mogę. Nadal wyglądam jak z buszu.
Wchodzę do pociągu, moim oczom ukazuje się luksus, nawet w Pałacu Sprawiedliwości nie było tak pięknie. Podłogę ścielą miękkie dywany, żyrandole są z kryształu. Kanapy obite są białym i czerwonym aksamitem. Jednym słowem jest jak w bajce. Tu tak pięknie, w piątce okropnie. Teraz rozumiem czemu kapitolińskie dzieci mówią że w dystryktach jest okropnie. Dla nich Pałac Sprawiedliwości to miejsce w którym ledwo, ledwo można by mieszkać. Dla nas to coś pięknego luksus nad luksusy nawet burmistrz nie mieszka tak pięknie. John popycha mnie do przodu, musiałam się zamyślić. Nie znam go dobrze, czasem rozmawiamy w szkole, ale to rzadko.
Jest to wysoki szatyn, ma szesnaście lat. Pracuje w elektrowni, musi... Ma brąz włosy, jego oczy są zielone, jest umięśniony i silny. Jego ojciec zginął w katastrofie, było to dawno. Dystrykt piąty był ogromny, nadal jest. Na granicy stała elektrownia, niegdyś tętniąca życiem, a dziś? Wybuchła z natężenia pracy, było tam 800 robotników wystarczyło że jeden się pomylił... Ziemia jest napromieniowana, dlatego całość jest okryta pancernym szkłem. Siadam na jednym fotelu, a chłopak obok mnie. Czekamy na mentorkę.
- Co tam u ciebie, lisku? - pyta się, a na jego twarzy pojawia się cień uśmiechu.
- Jadę na śmierć - odpowiadam i oboje wybuchamy śmiechem.
- Czyż nie powinniśmy, czuć strachu? - patrzy na mnie spode łba.
- Owszem, powinniśmy... - nie kończę, bo do pokoju wchodzi mentorka i oboje zamieramy w bez ruchu.
Mentorka siada naprzeciwko. Znana jest ze szczerości do bólu, także boję się co powie.
- Mów co masz mówić - odzywa się John.
- Mogę? A więc zaczynam - mówi z zaskoczeniem - Nie macie szans na wygraną, a jeżeli macie to naprawdę nikłe, jest naprawdę wielu zawodowców.
- Jak mamy przetrwać?! - Wtrącam się, mam dość wysłuchiwania jaką jestem niezdarna. Prawie codziennie słyszę to od matki.
- Finch, na pierwszy rzut oka jesteś łagodna wykorzystaj to - uśmiecha się do mnie, a ja trwam bez odpowiedzi.
- A ty John? Zbierz jak najwięcej punktów, może zawodowcy będą cię chcieli? Wtedy mógłbyś ich zabić nocą tak że nikt by się nie zorientował - dodaje, a ja się oburzyłam.
- Co pani robi? Nastawia nas pani przeciwko sobie? - dopytuje się.
- I tak jedno z was musi umrzeć - śmieje się. - To tyle na dziś - odchodzi z przedziału.
Podchodzi do nas Venoma. Jest dobra, nie wiem co Kapitol jej zrobił ale nas rozumie.
- Wierzę w was - mówi szeptem. - Tam jest twój pokój John, a na przeciwko twój - mówi i spogląda na mnie. - A zapomniałabym! - krzyczy - zaraz kolacja, ubierzcie się stosownie!
- Dobrze! - odpowiadam. W pokoju panuje przyjemny zapach. Łóżko jak większość mebli, obite jest aksamitem. Otwieram szafę, znajduje się w niej pełno ubrań. Wybieram jedną skromną sukienkę z aksamitnym kołnierzykiem. Moje buty nie są na obcasie. W łazience, leży szczotka. Przeczesuję rude włosy i plotę w warkocz. Muszę przyznać, że wyglądam nawet ładnie. W miętowej sukience i czarnych butach. Rude włosy i ogólnie wygląd lisa do tego pasują. Przez chwilę siedzę na łóżku, nie wiem jak przeżyję nie wiem czy wygram. Ale wiem że dla sióstr zrobię wszystko, absolutnie. Wyobrażam sobie co czuje Rue, zawsze stawiałam się w jej obronie. Shakira jest najbardziej lubiana przez Macochę, Rue i ja jesteśmy czarnymi owcami w oczach matki. W oczach, kręci mi się zła. Tak, to ja dziś i wczoraj bałam się dożynek. Jestem trybutką z piątki. Wychodzę z pokoju.
Na stole w przedziale restauracyjnym jest wiele potraw. Biorę kubek czekolady i bułkę z serem. Nie jestem przyzwyczajona do tak sporej ilości jedzenia, więc kończę i odchodzę od stołu.
Mój pokój ponownie wprawia mnie w chwilowe osłupienie. Wchodzę do łazienki. Zrzucam z siebie wszystko i wchodzę pod prysznic. Od razu się rozluźniam. Wychodzę. Ubieram nocną bieliznę i wchodzę pod kołdrę. Ciepło otula mnie ze wszystkich stron, przeciekający dach i dziurawy skrawek kołdry - zniknęły. Zasypiam...
Budzę się o czwartej. Patrzę, przez okno. Widzę Kapitol. Z jednej strony się cieszę, a z drugiej... Jestem coraz, bliżej areny...
Subskrybuj:
Posty (Atom)